Można go przyjąć wiele razy w ciągu życia. Osobom osłabionym czy podeszłym wiekiem można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba.

Jego łaską jest szczególny dar Ducha Świętego - łaska umocnienia, pokoju i odwagi w znoszeniu choroby lub starości, łaska odpuszczenia grzechów, uzdrowienia duszy, a czasem ciała, jeśli taka jest wola Boża. Sakrament jest skuteczny, nawet jeśli nie przywrócił zdrowia. "Cierpienie samo w sobie jest bez sensu, jest czymś złym - stwierdza ks. Tomasz Jaklewicz. - Kto jednak w chorobie potrafi zjednoczyć się z krzyżem Jezusa, ten zamienia swoje łoże boleści w ołtarz ofiarny”. Sakrament chorych jest modlitwą Kościoła za cierpiącymi, a jeśli ktoś ofiaruje Bogu swój ból, to jego postawa buduje i uświęca Kościół.

* "Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości" - wyjaśnia Katechizm Kościoła Katolickiego.
* "Dzieciom również należy udzielać namaszczenia chorych, jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie" - czytamy w Kodeksie Prawa Kanonicznego.
* Chorym, którzy stracili przytomność, udziela się sakramentu, gdy istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni.
* Nie udziela się go osobom zmarłym, ani tym, które uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.
* Szafarzem sakramentu jest tylko kapłan. Materią sakramentu jest olej z oliwek albo, gdy okoliczności tego wymagają, inny olej roślinny. Biskup święci olej w Wielki Czwartek.
* Na obrzędy sakramentu składają się następujące elementy: kapłan nakłada w milczeniu ręce na głowę chorego, modli się nad chorym, namaszcza go świętym olejem.